Ha ja, die ideeën! Ik heb ze altijd onder de douche. Mijn criticus komt overigens pas in het maakproces en gaat dan steeds harder schreeuwen. Ze stopt even als ik feedback ophaal en begint als ze een compliment krijgt weer van voor af aan. Wat doe ik eraan? Stug doorgaan.
Ik heb vorig jaar een therapie gedaan, ACT genaamd, die me hier erg mee geholpen heeft. Een van de opdrachten was om die stem een naam of titel te geven. Ik noemde de mijne opoe omdat ze altijd zeurde (ik ben vrij ernstig chronisch vermoeid, en als ik wat deed en daar blij van werd, zat opoe te zeuren "ja allemaal leuk en aardig maar kijk es hoe moe je daar van werd!"). Na het erkennen van de aanwezigheid en het geven van de naam, kan ik nou opoe tot de orde roepen. "ja ja, we zijn altijd moe" of gewoon "dat hoef je niet altijd te zeggen he", en dan is het weer een hele tijd stil. Dat heeft mij enorm geholpen in de omgang met mijn ziekte. Het is nu meestal heel rustig in mijn hoofd (nou ja, wat opoe aangaat dan haha), en als ze nu es haar mond opentrekt weet ik wat ik kan doen.
Ha ja, die ideeën! Ik heb ze altijd onder de douche. Mijn criticus komt overigens pas in het maakproces en gaat dan steeds harder schreeuwen. Ze stopt even als ik feedback ophaal en begint als ze een compliment krijgt weer van voor af aan. Wat doe ik eraan? Stug doorgaan.
Hahaha, leuk ook dat een compliment het even kan sussen. En idd: stug doorgaan is toch echt de manier, mits het lukt 😅
Haha ja en dat doet het zeker niet altijd. Gelukkig kan ik dan uren achter elkaar naar Instagramreels kijken 🫠🫠
Ahhh thank Zuckerberg for de grote valkuil van reels!
Oh zo herkenbaar.
Ik heb vorig jaar een therapie gedaan, ACT genaamd, die me hier erg mee geholpen heeft. Een van de opdrachten was om die stem een naam of titel te geven. Ik noemde de mijne opoe omdat ze altijd zeurde (ik ben vrij ernstig chronisch vermoeid, en als ik wat deed en daar blij van werd, zat opoe te zeuren "ja allemaal leuk en aardig maar kijk es hoe moe je daar van werd!"). Na het erkennen van de aanwezigheid en het geven van de naam, kan ik nou opoe tot de orde roepen. "ja ja, we zijn altijd moe" of gewoon "dat hoef je niet altijd te zeggen he", en dan is het weer een hele tijd stil. Dat heeft mij enorm geholpen in de omgang met mijn ziekte. Het is nu meestal heel rustig in mijn hoofd (nou ja, wat opoe aangaat dan haha), en als ze nu es haar mond opentrekt weet ik wat ik kan doen.
Er zitten zoveel subpersonen in een mens, het is bijna bijzonder. Heel fijn dat opoe zoveel minder de overmacht heeft!