Je imperfecties omarmen maakt je zelfverzekerder, aldus een psycholoog
En ook in deze brief: Bibi Timmerman (31) deelt de lessen die ze trok uit haar imperfecte leven: "Ik doe alles nu vanuit nieuwsgierigheid, niet omdat de maatschappij het van me verwacht."
Ik heb mezelf wel vijftig keer afgevraagd waar ik in hemelsnaam mee bezig was voordat deze brief de deur uit ging.
Of je het wel leuk gaat vinden. Of anderen het wel leuk gaan vinden. Of ik het wel goed doe. Of anderen vinden dat ik het goed doe.
En nu, nu denk ik: f*ck it, let’s go, want wie niet probeert, wie niet leert. Ofzoiets.
ッ In deze editie
Eén imperfect verhaal: Avonturier en ondernemer Bibi (31): “Alles wat ik eng vind, is de speeltuin voor groei”.
Eén vraag om te reflecteren: Doet dit er nog toe als je 80 bent?
Eén inzicht uit de psychologie: Je imperfecties omarmen maakt je zelfverzekerder.
1. Avonturier en ondernemer Bibi (31): “Alles wat ik eng vind, is de speeltuin voor groei”
Bibi Timmerman (1992) is een avonturier, een dromer én een doener (“als ik ga, ga ik er helemaal voor”), energiek en woont op dit moment met haar vriend in een houten huisje in het Portugese bos.
Idyllisch, maar lang niet altijd praktisch, geeft ze eerlijk toe.
Ze runt een campagnebureau, zet een bedrijf op met haar vriend, host diners voor mensen die op zoek zijn naar meer bewustzijn en schrijft verhalen. Zo iemand die met 100 dingen tegelijkertijd bezig is dus.
Of ze ook imperfecties heeft, wil ik logischerwijs weten. Tuurlijk, maar daar houdt ze zich liever niet mee bezig, vertelt ze me als ik haar videobel.
Zij vanuit een omgebouwde bus in de Portugese natuur, ik vanaf de bank in m’n huiskamer met een kleedje over me heen. “Ik ben bijvoorbeeld een kluns en vrij chaotisch, maar ik moet het doen met wie ik ben,” zegt ze.
“Maar vroeger was ik streng voor mezelf. Moest er goed uitzien, de beste zijn, je kent het wel. Nu probeer ik me daar minder op te focussen. Als je deze vraag stelt, denk ik ook: ik wil hier helemaal niet over nadenken!”
En gelijk heb je, denk ik, terwijl ik m’n eigen vraag in twijfel trek. Wat stom is, want het is zo’n beetje de kern van de nieuwsbrief, maar goed.
Als ik haar vraag of alles waar ze mee bezig is ook van een leien dakje gaat, glimlacht ze beschaamd en trots tegelijkertijd. Ja. Maar niet omdat ze geen tegenslag ervaart, voegt ze eraan toe.
“Er zijn elke dag dingen die ik moeilijk vind of die niet gaan zoals ik wil, alleen hoe ik ermee omga is veranderd. Ik ga niet meer in de weerstand en laat het niet bepalen hoe ik me voel. Ik lach erom, probeer de controle los te laten en ervan te leren. En dat gaat goed.”
Heb je daar een voorbeeld bij?
“Als een klant niet blij is, denk ik nu: ‘ah, ik kan het inderdaad aanscherpen’ in plaats van ‘ik ben niet goed genoeg en nu gaan ze me allemaal ontslaan’. Ik probeer er een les uit te trekken in plaats van in het drama te blijven hangen.”
“Een project kan minder succesvol zijn. Of een mislukking. Maar dat zegt niets over mij als persoon. Ik ben goed genoeg, dat probeer ik te onthouden.”
Dat klinkt alsof je hier hard aan hebt gewerkt. “Klopt. Ik stelde altijd hoge eisen aan mezelf, totdat ik in een burn-out belandde en alles afbrokkelde tot niks.”
Je werd geforceerd om dingen anders te doen? “Precies. Ik doe dingen nu vanuit nieuwsgierigheid, niet omdat de maatschappij het van me verwacht of omdat ik streng ben voor mezelf.
Ik zie kansen, maar heb geen verwachtingen meer. Nu die druk eraf is, gaat alles veel makkelijker. Avontuur en leren is de drijfveer.”
Is er dan wel iets dat je tegenhoudt om een volgende stap te zetten?
“Absoluut! M’n grootste onzekerheid is wat anderen van me vinden. Niet in het echte leven, daar kan ik het controleren, maar online.
Ik ben bang dat anderen denken: ‘moet je haar weer hebben met dat gedoe’ of ‘die gekkie in dat bos is ook alleen maar met zichzelf bezig’. Soms denk ik: stel je niet aan. Dan deel ik iets, maar dan haal ik het toch weg.”
Waar ze dan precies bang voor is? “Dat mensen me in een hokje stoppen zonder dat ze echt weten wie ik ben. Ik wil niet in een hokje.
Ik ben verschillende dingen tegelijk; de ene dag ben ik zakelijk, de andere dag spiritueel. En hoe meer ik me uitspreek of iets net even anders doe, hoe eerder mensen daarover oordelen, denk ik.”
“Hoge bomen vangen veel wind. Ik ben zo’n hoge boom, maar ik heb nog niet het zelfvertrouwen van die boom.”
Wat motiveert je dan om wel door te zetten?
“Ik weet nu dat ik groei als ik dingen doe die ik eng vind, dus blijf ik kleine stappen zetten in de richting die ik op wil. Ik woon nu in Portugal en voel me gelukkiger dan ooit.
Dat komt omdat ik veel angsten recht in de ogen heb aangekeken; mijn rijangst bijvoorbeeld of de angst om alleen te zijn. Hoe enger iets is, hoe meer ik ondertussen denk: let’s go. Maar social media vind ik nog altijd een boze, enge wereld.”
Als ik vraag of ze haar doelen soms, net als ik, ook niet haalt, zegt ze: “Ik heb geen doelen, alleen dromen. Maar er zijn wel dromen die ik nog niet heb verwezenlijkt, zoals een eigen plek in de natuur, moeder zijn en meer impact maken met m’n bedrijven.”
Dat klinkt me ontspannen in de oren, ik bedoel, doelen creëren uiteindelijk ook alleen maar verwachtingen. En verwachtingen zijn dan weer de dief van geluk, heb ik me ooit laten vertellen.
Heb je dan nooit met doelen gewerkt? “Jawel, maar het werkte niet voor me. Dan ga ik controleren en forceren. Terwijl als je stappen blijft zetten, doet wat goed voelt en groots durft te denken, komt het in mijn ogen vanzelf. En als je blijft maar pushen op dat doel, is er geen ruimte voor nieuwe kansen of inzichten.”
Knip je droom op in kleine, behapbare taken en laat je verrassen waar het je brengt. En belangrijker: heb lol onderweg. Ik kan me wel vinden in Bibi’s aanpak.
Kort, maar krachtig, de imperfecte Bibi:
Je grootste fout? “Niet naar mezelf luisteren. Ik zette mezelf op de tweede plaats, totdat ik in een burn-out belandde. Nu weet ik wel beter.”
Wat zou je nu doen als je niet kon falen? “Een boek schrijven.”
Wat staat je in de weg om dat te doen? “Dat ik niet goed genoeg kan schrijven, je moet een uitgever vinden. Gedoe allemaal.”
2. Doet dit er nog toe als ik 80 ben?
Deze vraag werd me ooit getipt door een psycholoog en ik moest eraan denken toen Bibi me vertelde over haar fear of posting.
Iets lijkt in het moment misschien groot of ingrijpend, maar door uit te zoomen realiseer je je dat het eigenlijk wel meevalt. Waar zit je momenteel over in? En doet dat er nog toe als je 80 bent?
3. Je imperfecties omarmen maakt je zelfverzekerder
Volgens de Amerikaanse psycholoog Robert N. Johansen is het omarmen en accepteren van je imperfecties een cruciaal onderdeel van zelfvertrouwen. Bovendien voelen anderen zich meer op hun gemak bij je als imperfectie er mag zijn.
👉 Lees artikel: Self-Confidence Despite Our Weaknesses and Vulnerabilities.
En dat vond ik mooi. Want het vat samen waarom ik het zo belangrijk vind om meer imperfectie online te creëren. We brengen er immers zoveel tijd door, dus het kan maar beter een plek zijn waar je graag bent.
