Is groei altijd beter?

Willen groeien is inherent aan mens zijn. En da's goed, want die ontwikkeling maakt je gelukkig, maar... slaan we er niet een beetje in door?

Ik moet naar de yoga. Nee wacht, ik wil naar de yoga, maar gek genoeg voelt het op het moment van gaan toch altijd als een moetje. Volgens Google Maps is het op zes minuten loopafstand van mijn huis en dus ga ik vijf minuten van tevoren weg. Dat is logica als je geen benen hebt maar stelten.

Eenmaal bij de yoga wring ik me 75 minuten lang ik bochten, hoeken en kronkels om op het eind horizontaal op de mat te eindigen en onder het meditatieve gemompel van de yogadocent precies dat te doen wat me nooit lukt: niks.

Als het klaar is voel ik me een veertje. Het regent, maar ik zweef langs alle druppels over straat terug naar huis.

Je ne sais quoi

M’n lijf voelt licht, m’n geest is leeg en waar ik voor de les nog druk was met hoe alles meer en beter kan, lijken al die recht te trekken plooien nu van minder groot belang. Als je gewoon een beetje zit te zijn, is dat toch ook gewoon genoeg?

Ik je-ne-sais-quoi mezelf door de avond heen tot ik de volgende dag mijn to do’s erbij pak en het leven me weer in zijn greep neemt: tijd om alles te doen wat ik nog moet en alles wat ik al heb gedaan nog beter te doen.

Het hamsterwiel is weer gaan draaien, vol overgave geef ik er een slinger aan en spring erin. Ik ben geen veertje meer. Het is tijd voor meer en beter.

Is stilstaan achteruitgang?

In de psychologie heet die behoefte naar meer en beter hedonische adaptatie: je streeft naar groei en zodra je bent waar je wilt zijn, wen je aan het nieuwe niveau en wil je weer door naar het volgende.

Verder.

Een nieuwe meer en beter.

Wat gister nog een droom was, is vandaag normaal en morgen niet meer goed genoeg.

Meer willen is inherent aan mens-zijn

En begrijp me niet verkeerd: meer willen is inherent aan mens-zijn en onderzoek toont aan dat groei voldoening geeft en goed voor je is. Maar op een schaal van 0 tot hedonisme lijkt de rest van de wereld het vooral een stuk beter voor elkaar te hebben dan jij.

Je adapteert je een hedonisch ongeluk, maar als je je stroeve en houterige vooruitgang vervolgens afzet tegen al het ogenschijnlijke succes van de honderd anderen op je tijdlijn, blijk je toch weer achter de feiten aan te huppelen.

Het kan altijd beter. Er is altijd iemand verder. Geen tijd te verliezen, nog een slinger aan dat hamsterwiel, want stilstand voelt als een gemiste kans.

Stilstand is geen achteruitgang

Maar groei is geen wedstrijd die je kunt winnen of verliezen. Het gaat niet over goed, beter, best. En belangrijker: groei wordt niet minder waardevol als je het naast dat van honderd anderen legt.

Het is niet het non-stop streven naar beter, maar het bewegen in jouw tempo. Groeien is goed, maar blijven doordenderen is dat niet.

Want als ik me na al die kronkels op m’n yogamat iets realiseer, is het dat stilstand ook een plek is.

En soms is dat precies waar je moet zijn.